Hizmet nimettir lütfen okuyalım gönül erlerinin hizmetini.

...Hassaslık ve Kerim Abi...

Kerim abi birçok esnaf gibi kendini eğitime adamış bir sevgi gönüllüsüydü. Ziyaret ettiği ülkelerde gördüğü değişik din ve millette öğrenciler onda Mevlana zihniyeti uyandırmıştı. Yaratılanı Yaratan’dan ötürü sevmek bu olsa gerekti. Dükkanına gelen hiçbir öğrenciyi boş göndermez, ‘ben Türk okullarından geliyorum’ diyen rengi, dini ve milleti ne olursa olsun önce güzelce bir yemek yedirirdi. Üniversite okumak için Türkiye’ye gelen öğrenciler sanki yıllardır tanıyormuş gibi babalarının yaşında olsada Kerim abiyi rahatça arar, ihtiyaçlarını söyler ve dükkanına gidip karınlarını doyururlardı. Kerim abinin dükkanından aç çıkan olmamıştır. Öğrencilere yapabileceği hizmetin her türlüsünün yanında yemek yedirmek gibi bir hassasiyeti vardı. Dükkanında yediremezse hanımına yemekler yaptırıp öğrencilerin evlerine servis yapardı. Ve bu işi yıllardır bıkmak bilmeden yaptı ve hala yapmaktadır.

Sadece İstanbul’da değil diğer illerde okuyan öğrencilerden tanıdıklarına da aynı hassasiyeti gösterirdi. Çok defa değişik illere gidip öğrencilerin karınlarını doyurmuş, onların dertlerini bir baba, abi hassasiyetinde dinlemiş elinden geleni yapmıştı.

Kurban bayramının ikinci günüydü. Kurban işleri bitmiş etler dağıtılmış, deriler tuzlanmıştı. Kerim abi için bayramın ziyaret bölümü başlamıştı. Aile büyükleriyle birinci günü bayramlaşmıştı. Aklına Ankara’da okuyan öğrenciler geldi. Onları da ziyaret edip bayramlaşmak, ailelerinden uzak geçirdikleri bu bayramda yanlarında olmak istedi. İstanbul’da okuyan Arterin ile konuştu.

-Bayramın mübarek olsun Arterin. Nasılsın?
-İyiyim Kerim abi siz nasılsınız? Sizin de bayramınız mübarek olsun.
-İyiyim Allah’a şükür. Ne yaptın bakalım ailenden uzak bu ilk bayramında?
-Gerçekten zordu benim için Kerim abi. Hem aileme uzak olmak hem de uzak geçirdiğim ilk bayram olmasından herhalde gerçekten zordu. Ama sizler varsınız ya, dert değil.
-Diğer arkadaşlarınla bayramlaştın mı?
-Evet telefonla. Çünkü çoğu Ankara’da okuyor biliyorsunuz.
-Ben onlarla bayramlaşmaya gideceğim sen de gelir misin?
-Nasıl yani sadece bayramlaşmak için mi Ankara’ya gideceksiniz?
-Evet. Yetmez mi?
-Tabii ki gelirim ama çok uzak değil mi?
-Olsun. Ordaki çocukları görmeye ve bayramlaşmaya değer. Hem bayram değil mi, ders ve iş de yok.
-Olur abi. Ben gelirim ama size zahmet olmasın.
-Ben gideceğim istersen yarın sabah sekiz’de Kadıköy’de ol.
-Tamam abi orada olacağım.

Ertesi gün sabah sekiz olmuştu. Arterin sekizde Kadıköy’de Kerim abiyle buluştu. Yola çıktılar. Yol boş olduğu için dört saat gibi bir sürede Ankara’ya yaklaşmışlardı. Kerim abi telefonuyla bir numara çevirdi. Ankara’daki öğrencilerden Ertal ile konuştu.

-Bayramın mübarek olsun Ertal.
-Kerim abi sizin de bayramınız mübarek olsun. Nasılsınız?
-İyiyim siz nasılsınız? Diğer arkadaşlarınız nasıl?
-İyiyiz abi. Bayram işte ilk gün yoğundu bayramlaşma şimdi ise evdeyim.
-Tamam biz bir saate kalmaz Arterin ile Ankara’da olacağız. Diğer arkadaşlarına da söyle öğlene bir yerde yemek yiyeceğiz. Sen herkese haber ver tamam mı?

Ertal şaşkın bir ifadeyle:
-Gerçekten mi abi, geliyor musunuz?
-Geliyor muyuz değil İnşaallah birazdan oradayız. Diğer arkadaşlarının hepsine haber ver geçen toplandığımız lokantada toplanalım olur mu ?
-Tamam abi ben hallederim. Arterin’i de özlemiştim.

Yaklaşık bir buçuk saat sonra Kerim abi ve Arterin lokantadan girdiler. Ertal orada bekliyordu. Bir baba oğul gibi sarıldılar. Bilmeyenler kesinlikle bir babanın oğluna sarılışı olarak nitelendiriridi bu sarılmayı. Hasret, özlem ve sevgi vardı bu kucaklaşmada. Gözler birbirlerine özlemle baktı. Arterin ve Ertal aynı ülkeden gelmişlerdi Türkiye’ye okumak için. Onlar da bugün bayramlaşmayı beklemiyorlardı. Ama Kerim abiyi tanıma şansını yaşıyorlardı. Bir müddet sonra diğer öğrenciler de geldiler. Beraberce bayramlaşıp yemeklerini yediler. Kerim abi öğrencilerin her türlü sıkıntısıyla ilgilenirdi. Muhtemel olabilecek tüm problemleri sorup her detayı anlamaya çalıştı. Epeyce vakit geçmişti.

-Kerim abi Allah sizden razı olsun. Bu bayramda bizlerin aile hasretini olabildiğince azalttınız.
-Sizden de Allah razı olsun. Hadi bize müsaade o zaman.
-Nasıl yani şimdi geri mi dönüyorsunuz?
-Tabi. Başka bir işimiz yok ki. Sizlerle bayramlaşmak ve yemek yemek için geldik. Yedik, bayramlaştık ve gidiyoruz.
-Nasıl yani şimdi siz İstanbul’dan buraya sadece bunun için mi geldiniz? Bayramlaşmak ve yemek yedirmek için?
-Evet sizleri gördüğüme mutlu oldum bence yeterli bir sebep buraya gelmek için.

Tüm öğrenciler şaşırmıştı. Kerim abi İstanbul’dan buraya sadece bir grup öğrenciyle yemek yemek için gelmiş olması çok garipti. Şimdi Kerim abinin onları ne kadar sevdiğini bir kez daha görmüşlerdi ancak bunu ifade edecek teşekkürü bulamadılar. Hepsine bayram harçlığı vererek tekrar hasret ve sevgiyle kucaklaştılar. Belki de bu öğrenciler hayatlarında yaşadıkları en anlamlı kurban bayramıydı.

Bayramdan bir ay kadar geçmişti. Ankara’daki öğrencilerden Deltin evde bir Cuma günü Kur’an-ı Kerim okuyordu. Evdeki erzak bitmişti. Bunu haber vermesi gerekiyordu tanıdığı esnaf abilerden birinin hanımına ama telefonunda hiç kontör kalmamıştı. Arayamıyordu. Bir kaç saate kadar gelecek öğrenciler ve ev arkadaşları için bu işi halletmesi gerekiyordu. Evden ayrılamazdı çünkü az sonra gelecek öğrencilere kapıyı açacak kimse yoktu. Çaresiz biraz daha Kur’an okumaya devam etti. Çok geçmemişti ki telefonuna bir mesaj geldi. Gidip mesaja baktı. “İkiyüz elli kontör hesabınıza yüklenmiştir” diyordu. Şaşırdı. Tam ihtiyaç olduğunda sesini kim duymuş olabilirdi? Bunu tamamen okuduğu Kur’an-ı Kerim’e verdi. Hemen esnaf hanımını arayıp durumu anlatıp erzak getirmesini rica etti. Ama aklı hala kontörün nasıl geldiğindeydi. Bunu yapsa yapsa esnaf abilerimizden biri yapmıştır diye düşündü. Hemen diğer arkadaşlarını arayıp bu olayı anlatmak istedi ama telefonu çaldı.

-Alo Deltin merhaba. Nasılsın?
-İyiyim. Ben de seni arayacaktım Feska.
Feska heyecanla söze girdi.
-Biliyor musun az önce ne oldu?
-Bilmiyorum ama sen burda az önce ne olduğunu öğrenince çok şaşıracaksın.
-Evimi arayacaktım. Ama kontörüm kalmamıştı. Birden mesaj geldi ve ikiyüz elli kontör gördüm. Allahım olacak iş değil. Sence kim göndermiştir?

Az sonra her şey anlaşılmıştı. Kerim abi Ankara’da okuyan öğrencilerin hepsine İstanbul’dan ikiyüz elli kontör yüklemişti. Hem de hepsinin tam ihtiyaçı olduğu bir anda.


Şenol Doğan 01.02.2010

emeğine sağlık Ablam

Hizmet için cıkanlar dönmedi geri,
Mezarları oldu severek gittiği yeri,
Vuslat sevgisi,Allah için hizmet erleri,
İnfak için yaşarlar her dem bilinmeli,
Malları,canları feda bu davası demeli...